Auteur: Harkema, d.d. 28-06-2019
In februari dit jaar zijn wij trotse ouders geworden van een prachtige dochter. En met wij bedoel ik dan niet alleen mijn vriendin en ik, maar ook haar twee vaders.
In 2012 begonnen we voor het eerst serieus na te denken over kinderen. Vanzelfsprekend kwam daar al vrij snel de vraag achteraan; hoe gaan we dat dan doen? Gaan we naar een spermabank, vragen we een vriend, doen we ergens een oproepje of zijn er nog andere manieren? Al snel hadden we de laptop op schoot en speurden we het internet af. Van de ene verbazing vielen we in het andere, we lazen over donoren van 100+ kinderen en kwamen op allerlei schrijnende verhalen van mensen met een onvervulde kinderwens. Uiteindelijk kwamen we niet veel verder met onze eigen kinderwens, maar we hadden ook nog geen haast. Een openbaar oproepje vonden we te transparant en een donor met een onbekend aantal kinderen zagen we ook niet helemaal zitten.
Zelf hebben we al jaren een internetbureau waarin we online concepten voor onze klanten uitwerken. Omdat we nu zelf een dergelijke matching site op het internet misten, besloten we om onze eerste eigen online concept op te markt te brengen. Zo is GaybyBoom ontstaan. Erg spannend natuurlijk omdat het het niet alleen een nieuwe markt was, maar ook omdat het zo dicht bij onszelf lag. Doordat we goed op de hoogte moesten zijn van de markt, gaf ons dit ook steeds meer inzicht in onze eigen wensen. We besloten om voor co-ouderschap te gaan!
Co-Ouderschap
Het is nogal een gek idee om een profiel aan te maken op je eigen matching site, maar ergens maakt dit het ook wel bijzonder. Een tijdje daarvoor had zich al een leuk mannenstel aangemeld uit onze provincie en we bleken aan elkaar gematcht! Al vrij snel besloten we om een drankje te doen in de stad en een paar borrels en bitterballen later was het bijna overbodig om elkaar te vragen of we een klik hadden. Er volgden nog een aantal 'dates' en er was een leuke vriendschap ontstaan. Toch moet er een keer een moment komen dat je afspraken maakt voor 'de volgende stap'. Niet iedereen was hier op hetzelfde moment klaar voor dus er zijn wel een aantal jaren overheen gegaan. Hierdoor hebben we elkaar wel steeds beter leren kennen en waren we erg zeker van elkaar als ouders voor ons kindje.
De volgende stap
De meeste punten, zoals de verdeling en wie de biologische ouders zullen worden, waren wel een keer aan bod gekomen, maar nu moest dit toch nog even definitief worden besloten. Nadat we eerst met een objectieve mediator alles voor onszelf hadden doorgenomen hebben we de afspraken vastgelegd bij een gespecialiseerde notaris. Best gek omdat de meeste punten identiek zijn aan een co-ouderschap bij gescheiden ouders, terwijl je dit nu op voorhand in volledige harmonie maakt. Na een aantal ZI pogingen bleek mijn vriendin al vrij snel zwanger. Zowel wij als de vaders gingen los met de uitzet en de inrichting van de babykamer. Het was en is zo leuk om dit geluk met elkaar te delen. Tijdens het verlof kreeg mijn vriendin een groot verwen pakket en ze stonden helemaal voor haar klaar.
De geboorte
Negen maanden later was het zover! Onze dochter is in het ziekenhuis, in aanwezigheid van al haar ouders geboren. Een dag om nooit meer te vergeten! Tijdens de kraamweek bleef onze dochter bij ons thuis en kwamen de vaders dagelijks bij ons langs. De kraamhulp hoefde dan ook niet lang te blijven want er was hulp genoeg. Omdat haar vaders vanaf het begin zo betrokken zijn zien we geen onderscheid tussen de band met de moeders of met de vaders. Langzaam bouwen we de tijd op dat ze bij haar vaders is en inmiddels zitten we op 3 dagen per week. Onze dochter staat centraal en wij passen ons hierop aan.
We zijn nog altijd ontzettend blij dat we de keus voor co-ouderschap en deze vaders hebben gemaakt. Onze dochter kan zich niet meer liefde wensen en de 'samenwerking' verloopt erg soepel. Bovendien is het heerlijk om niet afhankelijk te zijn van oppas ;-)
Zoek jij een zaaddonor of wensouder die bij je past?